Po wielkoczwartkowej zapowiedzi swojej męki i śmierci w sposób bezkrwawy pod osłoną sakramentalnych znaków, po jej krwawym wypełnieniu w Wielki Piątek, oraz ciszy i żałobie Wielkiej Soboty, przychodzi czas paschalnej radości, z tego, że „Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy z umarłych” i wyprowadza nas z otchłani grzechu i śmierci.

Święcenie pokarmów świątecznych jest starym zwyczajem w Kościele. Przypomina on prawdę, wyrażoną przez św. Pawła Apostoła tymi słowami: „Czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie” (1Kor 10,31). Spożywanie posiłku jest też czynnością świętą, dlatego modlimy się przed i po jedzeniu, a na największe święto Zmartwychwstania święcimy także pokarmy.

W liturgii Słowa czyta się proroctwo o Cierpiącym Słudze Jahwe i opis Męki Pańskiej wg św. Jana.
Następnie w bardzo uroczystej modlitwie wstawienniczej Kościół poleca Bogu siebie i cały świat, wyrażając w ten sposób pragnienie samego Chrystusa: aby wszyscy byli zbawieni.

W Wielki Czwartek Kościół katolicki wspomina tajemnicę Eucharystii – Chrystusa, który pozostał z wiernymi pod postaciami chleba i wina, oraz ustanowienie sakramentu kapłaństwa. Mszą Św. Wieczerzy Pańskiej rozpoczęliśmy uroczyste obchody Triduum Paschalnego – tajemnicy męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Tajemnicę tego wydarzenia wspaniale obrazują słowa pieśni: „Uczta Pańska jest pamiątką tej wieczerzy przed wiekami, kiedy Jezus w noc ostatnią w ręce ludzkie był wydany”.